Mijn pupillen worden groot, de haren in mijn nek springen overeind, en ik begin te zweten: het lijkt er steeds meer op dat mijn volgende Hoedan-zoektocht over drugs gaat. Dit was een paar maanden geleden toen dit avontuur begon, gisteren werd het eindresultaat gedeeld. En eerlijk gezegd, het was angstaanjagend. Ik kom uit een omgeving waar drugs absoluut een no-go is (in het openbaar). Toch ben ik blij dat ik het heb gedaan, want het heeft me veel gebracht.
Het eerste wat ik ontdekte, is misschien niet heel verrassend: ik had een duidelijk vooroordeel. Voor mij waren de verslaafden en de recreatieve gebruikers één pot nat. Hoewel ik nog steeds geen fan ben van drugs, sta ik veel meer open voor mensen die daarin andere keuzes maken.
Het tweede dat ik heb geleerd, is misschien wel veel belangrijker. Namelijk: het belang van het voeren van gesprekken over verschillende levensvisies of -keuzes. Als er geen Doeta’s waren, zou ik nooit stilstaan bij mijn stukje vlees, en zonder de Nanooks van deze wereld zou ik niet over mijn speciaalbiertje nadenken. Ik hoop dat we elkaar op die manier kunnen stilzetten en niet de kritische vragen van anderen afwimpelen omdat die ander ook fouten maakt.
De derde conclusie van mijn zoektocht is voor mij persoonlijk ook nog een andere: ik had nooit drugs nodig, en ik heb nog steeds geen drugs nodig. Ik hoef het leven niet te ontvluchten. Mijn rust en mijn ontspanning vind ik thuis, bij mijn vriendin, en op dieper level bij God. Want eerlijk is eerlijk; het geloof geeft mij veel meer dan een weekend-pilletje zou kunnen brengen.
Al met al heeft deze zoektocht heeft mijn beeld van drugs absoluut niet positiever gemaakt. Ik blijf ervan overtuigd dat het voornamelijk wordt gebruikt als ontsnapping, criminaliteit in stand houdt en schadelijk is voor mens en klimaat. Maar ik ben wel mijn eigen hypocrisie in deze kritiek gaan inzien. En ik zie nu geen drugsgebruiker maar iemand die andere keuzes maakt.